Surrealistisch en tegelijkertijd levensecht. Met haar werk doet Margriet van Breevoort een poging de grens op te heffen tussen deze tegenpolen, het surreële en het reële. Ze wil hiermee de toeschouwer op het verkeerde been zetten en hem voor heel even laten geloven dat het onmogelijke mogelijk is. Zodoende ontstaat er een fysiek
onmogelijke situatie met een vervreemdend karakter. De beelden, vaak vertolkt door mensfiguren, zijn mysterieus. Ze lijken hun eigen karakter te hebben, maar hebben met elkaar een enigszins in zichzelf gekeerde en melancholieke tederheid gemeen.
